Eerder schreef ik in een blog over de interview-en-portretreeks van Chris van Camp’s hand, over het fenomeen burn-out en Dabrowski’s kijk op persoonlijkheidsgroei, het positieve desintegratie proces. Ondertussen zijn er twee nieuwe portretten gepubliceerd, die we hier graag delen.
Chris van Camp schrijft in het een-na-laatste deel over de desintegratieve processen die zij zelf heeft meegemaakt, hoe zij hier betekenis aan heeft gegeven en zich heeft opgetrokken aan de oorspronkelijke visie op innerlijke conflicten zoals Dabrowski deze in zijn theorie uit een heeft gezet.
In het laatste deel komt Maggie de Block, minister van Volksgezondheid te België, aan het woord. Over haar persoonlijke ontwikkelingsgeschiedenis, over gedreven uit de wieg vooroplopen en je ontworstelen aan wat sociaal en van direct dierbaren van je verwacht wordt, en de moeite (emotie) van en rondom het bespreken van (ook) sociaal-psychische problemen.
Chris van Camp
“Als innerlijke conflicten dan toch ‘des mensen’ zijn en geen privilege voor wie met waanzin flirt, waarom is er dan zo’n taboe rond? Zelfs wanneer er een containerbegrip als burn-out wordt aangereikt dat met een vette vinger naar je werkomstandigheden wijst. Dan nog weet de maatschappij alleen wat te doen in geval van een gebroken been, maar niet hoe een gebroken mens zich laat lijmen. De getuigenissen van Jan, Lotte, Yves, Willy, Steven, Inge en Jef deden me wankelen. Maar ik geloof er rotsvast in dat ‘wankelen’ de oorsprong is van alle beweging.”
&
“Toen iemand, die me heel lang kent, me aanraadde Dabrowski en zijn Positieve Desintegratie Theorie te lezen, veranderde mijn leven. Of liever veranderde de perceptie van mijn voorbije leven. Het begrip Positieve Desintegratie – voorheen een contradictio in terminis – was voor mij een sluitstuk van de puzzel.
Wat als die perioden van totale ontmanteling van mijn bestaan geen gekte waren, maar momenten van totale desintegratie? Dat ze noodzakelijk waren om als mens te helen van een moeilijke start en te groeien?”
Maggie de Block
“Gezondheid is voor mij de som van de fysieke en de psychische integriteit. Als het ene er niet is en het andere wel, dan ben je nog niet gezond. Een gezonde geest in een gezond lichaam, dat schreven ze vroeger al. Dat is ook wel nodig. Alleen… Iedereen heeft zo wel een tikje meer of minder van een of ander ingrediënt, maar in zoverre dat niet storend is voor jou of voor een ander, moet dat kunnen bestaan. We moeten niet allemaal kloontjes van elkaar worden. Zeker kinderen worden rap in een hokje gestopt. Elk kind heeft ook zo zijn ontwikkeling, een ander karakter. Als je nu ziet hoeveel kinderen vandaag de stempel ADHD krijgen. Als je hun ouders hebt gekend in de school dan denk je vast: die konden ook nooit stilzitten. Maar vroeger was dat niet gekend. Ze lieten die dan een briefje naar een andere klas brengen, om ze hun energie te laten lossen. Het was geweten dat sommigen hun stoom moesten afblazen.”
&
“Op een manier was ik door het overlijden van mijn vader ineensvolwassen op mijn acht jaar. Van de andere kant, hoe rapper je volwassen bent, hoe rapper je maturiteit krijgt en voor jezelf kan zorgen. Ik heb dat bij mijn moeder ook gezien. Mijn moeder, die halfweg haar zwangerschap was, had moed voor tien jonge katten toen mijn vader gestorven is. Ze had een enorme overlevingsdrang. Dat was ook hormonaal, haar enige doel was dat kind gezond op de wereld te zetten en voor ons te zorgen. Dat heeft haar eigenlijk verhinderd om het helemaal te verwerken.”