Deze blog verscheen eerder op http://www.onesta.nl en is vanwege de mooi heldere, open kwetsbare én Dabrowskiaanse inhoud ook op deze website geplaatst. Meer over Mariëlle Stokdijk, de auteur, en haar activiteiten vind je onderaan deze blog.
Oude patronen uit het gezinssysteem werden aangesproken vandaag. Een onschuldig startend telefoongesprek ontaardde in wederzijdse pijnlijke desillusies. Het vraagt grote helderheid van mijn waarnemende geest om niet mee te gaan in de direct ervaren emotionele vraag en om dicht bij mijn eigen waarde(n) te blijven.
Aan de ene kant is er de voelbare vraag om de pijnlijke emotie van de ander op de gebruikelijke manier op te lossen. Niet heel ingewikkeld voor me, dat heb ik immers een leven lang gedaan en daarmee wordt de angel uit de pijnlijke situatie van dit moment gehaald. Maar deze oplossing is niet duurzaam, want uiteindelijk ligt de oplossing niet in mijn handen. De emotie is immers van de ander en niet van mij.
Aan de andere kant is er de door de jaren van bewustzijn opgebouwde autonome zijnswijze die roept om bij mijzelf te blijven. Deze zijnswijze moet een beetje gebogen en verwrongen worden om de oude oplossing te kunnen bieden, de zijnswijze moet dus een beetje geweld worden aangedaan wanneer de gebruikelijke oude oplossing gevolgd wordt. En zij sputtert tegen.
Ik plaats het grofweg in het model van positieve desintegratie van Dabrowski dat ik van Lotte van Lith heb mogen leren. Een oud patroon in het systeem op level 1 speelt op in een laagje van mij. Ik ben zo bewust dat ik niet zomaar mee ga in de socialisatie en kom dus in een crisis op dit gebied terecht. Ik ken mijn eigen waarden op dit gebied, en wil de crisis daarom ontstijgen door volgens mijn eigen diepste waarden te handelen. Een ieder is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen emoties en ik hoef daar niets mee. Maar… tijdens de crisis switch ik van stijl met als uitersten een puberachtige boze stijl van verzet tegen het zich voordoende conflict, tot een begripvolle meta-participant die in vrede haar eigen waarden kenbaar wil maken en met compassie de ruimte aan de ander wil geven zonder er in mee te gaan. Ook schuld en schaamte geven acte de présence; waarom werk ik nu niet gewoon een beetje mee en ben ik niet wat aardiger voor de ander? Ik switch en draai en woel door de kluwen van emoties en kan het geheel – vanuit andere laagjes binnen mij – ook af en toe nog van een afstand bekijken. De emoties laat ik stromen; de verscheurdheid, de boosheid, het verdriet, het verlies van een beeld van hoe die relatie is en de verwarring.
En al voelende en analyserende – met ook dank aan een liefdevol luisterend oor en het schrijven – ontstaat er helderheid.
Oude patronen zijn er, kunnen tot verwarrende momenten leiden en gaan weer voorbij. Zij zijn strenge leermeesters die in ieder persoonlijkheidslaagje weer een mogelijkheid tot persoonlijke groei kunnen bieden. De interne crisis is bezworen. Ik mag van mijzelf bij mijn innerlijke waarden blijven ook als de ander dat misschien niet heel fijn vindt.
Ik ontwikkelde zelfacceptatie in deze situatie en daarmee is er ook weer de acceptatie van de ander en van het oude patroon. Dit heeft als gevolg dat ik nu zeker weet dat ik later weer met compassie bij de ander aanwezig zal kunnen zijn.
Pijnlijke groeimomenten zijn vaak zeer waardevol en eindigen bij een succesvol doorlopen groeitraject – altijd liefdevol.
Over Mariëlle
Na een enerverend leven in de sport, wetenschap en als organisatie-adviseur en interimmanager in de zorg sector, is Mariëlle sinds 10 jaar zeer bewust van het belang van het leven in balans. Dit dankzij het ontdekken van de kracht van liefde en meditatie. Zij is sportief, analytisch, krachtig, gevoelig en als mens en coach gefascineerd door persoonlijke groei voor iedereen. Via de retraites integreert zij haar opleidingen tot leraar lichamelijke opvoeding, atletiektrainer, sportmasseur en coach.