Menu
Onderstaande tekst is (op de krabbels in de originele tekst na) volledig gebaseerd op de brontekst. Het is dus ook inherent aan de opzet van de oefening dat de tekst niet als een afgeronde blog wordt gepresenteerd. De oefening laat dus zelfonderzoek-in-ontwikkeling zien.
PANIEK
Vechten, vluchten of bevriezen en daarin keuzestress.
Alles maar dan ook alles is een kwestie van leven of dood en moet NU opgelost worden.
Arousal status door het dak en er is geen weg terug.
Volgens de paniek zelf is vluchten meestal de geprefereerde optie.
Koortsachtig denken en hoe dan ook willen handelen.
Onmogelijkheden.
Druk en gejaagdheid, spanning, tegenstrijdige tendensen in het lichaam. Veranderde waarneming.
Meest verschrikkelijke toestand maar tegelijk paradoxaal nog “prettig”, als extreme ervaring, spanning, compromisloze bereidheid, grenzeloosheid, en tegelijk het tegendeel daarvan, en het gevoel van leven of dood dat geen kleine, betekenisloze frustraties meer kent.
Streeft naar de climax, de verlossing, de oplossing, en heeft een ongekende motivatiekracht die zichzelf weliswaar ongekend in de knoop kan leggen ook. Maar kan als eerste en diepste overlevingsinstinct uiteindelijk ook iedere knoop doorhakken, ten goede of ten kwade.
VERDRIET (4 aug)
Verlies en zwakte.
Hoewel het verlies al geleden is en daarmee in de ratio de betekenis verloren heeft, blijft het voelbaar, zeurend en kwellend, tegen alle redelijkheid in zowel niet accepterend als geen verzet meer biedend.
De emotie van de ultieme zwakte. Tegelijk voor ieder sensibel mens verplicht bij het verlies van een belangrijke ander.
Kan met onvermijdelijkheid plotseling de wil overvallen en lam leggen, maar toch het gemakkelijkst als je ervoor openstaat.
Onder stress soms genadeloos en meedogenloos af te wijzen maar soms ook geen enkele weerstand ertegen.
Afwijzing van verdriet maakt schuld.
Het moet hoe dan ook ergens pijn doen.
EMOTIE VAN DE DOOD (ZOALS GEVOELD DOOR WIE NOG LEEFT)
Heeft zelf in alle zwakte en onschuld verborgen een uiterst gevaarlijke DOODSDRIFT.
Kent het leven als tranendal an ondraaglijkheid. Zwaar en zwart, verlammend en verstikkend.
Rationeel: tegendeel van nuttig en van alles wat ik wil.
Menselijk: Noodzakelijkheid.
Gevoel: Onvermijdelijkheid.
Sterk geassocieerd met mijn moeder, en zij is ook de liefde….
ENTHOUSIASME (4 aug)
Het ideaal dat al te vaak buiten bereik ligt. Wat ik graag voel maar lang niet altijd DURF te voelen of op te zoeken.
Als het er is, is het een “zegening”, een spontaan geluk, dat een stralende intensiteit kan hebben, en bijna even sterk maar met betere kwaliteit (tot creativiteit) kan motiveren t.o.v. Paniek.
Natuurverschijnselen als zon, regenboog, en prachtige landschappen, vlinders.
Canyoning riep dit ook op. Een waterval van prikkeling en verfrissing, in intens contact met de natuur, ja het leven zelf!
Ik heb echter ook verdriet over het (relatieve) gemis hiervan in mijn leven. (Gemis van enthousiasme associeert ook naar mijn vader! Terwijl enthousiasme zelf ook van mijn moeder uitstraalde)
Al lijkt het alsof ik het half-bewust zelf buiten houd, uit angst, want het zou niet verenigbaar zijn met volledige alertheid op gevaar, is ook een “naïeve” emotie, die opgaat in het eigen plezier, en zich gemakkelijk laat bedriegen & overvallen!
Kan bovendien afgunst oproepen of misplaatst gevonden worden, wat een gevaar op zich is!
PANIEK (6 aug)
Had ik niet toch beter woede gekozen? Die gevaarlijker en sterker is, en risico’s neemt? Paniek wil alleen risico’s vermijden, en wel ten koste van ALLES.
Toch vind ik het goed, dat zij tenminste iets WIL en dit ook nastreeft, in tegenstelling tot de zwakker pieker-angst.
Op dit moment vrij ver van deze emotie verwijderd – Verlang ik ernaar?
Niet bepaald en toch ook wel, ik ben er in zekere zin aan verslaafd misschien, die intensiteit van arousal, opgestuwd voelen en waarnemen en willen en niet willen waar al het andere voor moet wijken…
In mijn dromen met afstand de meest prevalente emotie. Door mijn hele leven heen.
Ik weet echter niet meer wat zij me nu werkelijk te zeggen heeft. Geeft signalen van levensbelang en van totale onzinnigheid ongedifferentieerd door elkaar. Dat ruïneert mijn inschattingsvermogen. Maar toch kan ik haar niet laten gaan, omdat zijn ook de bewaker is van het levensbelang!
VERDRIET (6 aug)
Opnieuw denk ik dat ik liever WOEDE gekozen had hier.
Gaat koffie halen.
Dit is een emotie die ik reflexmatig vaker wil vermijden. Hoewel ik, als ik ze toelaat, toch merk dat dit beter en natuurlijker voelt.
Vermijding van verdriet maakt schuld (naar wie of wat het opgeroepen heeft). Erin blijven hangen ook (Naar mezelf en anderen die verwachten dat ik wat DOE in mijn leven, actief ben en/of zelfs plezier maak)
De wereld is oververzadigd van verdriet. Veel meer dan ik aankan. Ik wil het niet weten, het gaat echt boven mijn macht! En toch schijn ik het te moeten weten, wil ik mij niet afsluiten voor wereld en werkelijkheid. Ik weet niet wat ik ermee moet. Die overweldigende, weeïge zwakte, “Weltschmerz”, die laat toch al geen ruimte, vooral geen motivatie meer tot handelen om iets te verbeteren.
NEE. Motivatie toch wel degelijk. Maar tegelijk een blokkade op die motivatie, die zich zodoende langzaam en pijnlijk opbouwt. Maar dat is toch in de kern een ANDERE emotie die uit de zware zwarte rokken van het verdriet geboren kan worden….Die waar ik bovenaan om vroeg!….
ENTHOUSIASME (6 aug)
Misschien werkt het niet om ze in deze volgorde af te werken? Na die vorige ben ik hier helemaal niet meer voor in de stemming.
Ik moet de negatieve emoties eerst loslaten.
Hoewel een beetje angst of een beetje boosheid ook heel goed met enthousiasme door één deur kan. Die geven haar misschien zelf nog net dat beetje extra “pit”. Maar misschien moet ik toch wat beter leren om haar ook zó, zonder die extra scherpte, te waarderen, om haar herstellende en “broaden and build” capaciteiten?
Eh die ik weliswaar toch niet zonder angst schijn te kunnen benutten (die laatste)
Als personificatie zonder “stress” kantjes zie ik haar als een vrolijk huppelend meisje met bloemen in haar haren, die om zich heen ook bloemen laat bloeien, en omgeven wordt door vlinders…
Associeert sterk aan mijn moeder, die hierop lijkende beelden in haar kunst heeft, zowel in afbeeldingen van mij (!) als ook de “lenteprinses”, etc. En zij kan het ook zelf zijn!
Maar van die gedachte word ik verdrietig…
Zou het daarom zijn, dat ik mijn enthousiasme gemakkelijker kan zoeken in sport, spanning en succes, dan zuiver maar breekbaar zoals mijn moeder?