De intense mens (verwoording ontleent aan dit mooie blog: http://onesta.nl/intens-leven/) herkent zich mogelijk en in specifieke perioden van ontwikkeling in woorden en typeringen als “gedrevenheid”, “ongeleid projectiel”, “gepassioneerd”, “ongeremd”, “koppig”, “aangedaan” of “fel”.
Meer of minder sociaal gewenst, kálmte is niet het eerste waar doorgaans aan gedacht wordt bij “intensiteit” in psychologische, sociale, emotionele of cognitieve zin.
Toch..wat mij opvalt in de praktijk – professioneel als coach, persoonlijk als meer of minder intens mens, partner, vriendin, dochter, mensen-bewonderaar en observator..- is dat veel intense mensen gaande hun innerlijke, sociale en emotionele ontwikkeling een opvallende, soms indrukwekkende en vaak verstillende, intense kalmte laten zien.
Niet altijd en soms helemaal niet binnen handbereik, maar wel een kalmte die qua intensiteit niks af doet voor de vermeende, soms eruptieve of ontwrichtende gedrevenheid die hen óók karakteristiek kenmerkt.
Buiten dat kalmte ook gewoon een mogelijke emotionele toestand is binnen het gehele repertoire, is het mogelijk niet zo tegengesteld aan gedrevenheid als het oppervlak begrepen kan worden. Zoals intense kalmte niet hetzelfde is als gealarmeerd ‘bevriezen’.
Verstillende, verdraagzame en ontvankelijke kalmte vraagt namelijk veel bewustzijn, interne transformatie van opgedane prikkels en een goed ontwikkelde filter, onderwijl de openheid naar ervaring onverminderd aanwezig is, juist als kalmte en vanuit gegroeide wijsheid manifesteert.
Intense kalmte, anders dan “tegenovergesteld aan gedrevenheid”, vraagt om een mens die gedreven en ongeremd door moeilijke ervaringen persoonlijk ont-wikkelt, zich bekwaamt in acceptatie van, herkenning van en omgang met de gevoelsfluctuaties, zich zachtmoedig sterkt in de omgang met soms overweldigend veel prikkels en een mens die intens bevriend geraakt is met de eigen intensiteit. Oftewel, met de afhankelijkheid tot de externe en interne omgeving, de uitwisseling die nog weleens getypeerd wordt als “overprikkeld”. De ontwikkeling en ont-wikkelingen, daar zijn vele variaties van te benoemen en te beleven, maar de intense zoektocht naar rust (acceptatie, vertrouwen, herkenning, begrip, expressie) zal niet geheel verwonderlijk (of, toch wel..) tevens uitmonden in intense vormen van kalmte.
De mens die erom bekend staat of stond “overal en nergens” aanwezig te zijn, van hot naar her te schieten in begrip, zich nergens specifiek op te richten en toch alles ongebreideld boeiend te vinden…deze intense mens heeft naar mijn idee (en natuurlijk sterk veralgemeniserend) een steeds minder stil verlangen om overal bij aanwezig te kunnen zijn, en tegelijkertijd nergens specifiek aan te hechten.
En dát is vaak goed zichtbaar, voelbaar en leefbaar als intense kalmte.
Niet als een onhaalbaar, onmenselijk “Grootmenselijk” ideaal, maar als wezenlijke, mogelijke, weliswaar ervaringsrijke praktijk.
Kalm, in het Latijn “cauma”, wat geloof ik refereert naar de hitte van de middagzon, als alles verstilt en stil staat.
*Steeds sneller trillende moleculen tot een kokend hoogtepunt, manifest als blozende wangen, contemplerend voor je uitstaren, de gemoederen ongemoeid laten, ritmes ongestoord volgen…*
In deze scene van hete middagzon vraagt de door overmacht georganiseerde praktijk van kalmte natuurlijkerwijs om expliciet rust nemen. Als een doorgeefluik van de input aan zonne-energie, regelmatig verkoelend water tot je nemen en verzonken in een denk-en-doeproces dat zich natuurlijkerwijs aanpast aan de overpikkelende, externe omstandigheid (wiens “extern-zijn” dus relatief is), de macht en kracht van de zon. Zo zie je, de “fysiekheid” van emoties.
Intense kalmte op een meer abstract niveau bekeken, is zoiets als “het in volle rust nemen en doorgeven van een aanvoer en afvoer van prikkelingen”.
Mensen die van binnenuit stralen (en zich daar niet aan branden), hoe gezapig ook geformuleerd: het is als beschrijving niet minder waar als zo herkenbaar voor de intense mens die zich raad weet met het doorleefd en inlevend kalm-zijn.
Zo sta je meer dan je positie ten opzichte van de evenaar wellicht toestaat regelmatig in de hete middagzon zonder je ongezond veel aan de ongevenaarde kracht van de zon (je eigen licht, tenslotte) te branden. Vergeet niet af te koelen van alle kalmte!