Jolanda Scherpenzeel

In de maneschijn,
In de maneschijn,
Klom ik op een trapje naar het raamkozijn.

Dit kinderliedje bezingt precies wat ik doe: op trapjes klimmen om in mijzelf of in een ander het landschap te ontdekken dat achter het raamkozijn ligt. De theorie van positieve desintegratie helpt mij om in mijzelf steeds weer nieuwe vensters te ontdekken met daarachter volledige nieuwe landschappen.

Over die landschappen ga ik dwalen, ontdekken, genieten. Ik proef van haar vruchten en struikel over stenen en boomwortels. Ik ontmoet andere reizigers. Ik koester me in de gouden stralen van de nieuwe zon, en schuil voor de herfststormen in grotten en holen die ik in het landschap ontdek. Na een poosje, voel ik de onrust in mij groeien. De stormen nemen toe, worden heviger. Het wordt tijd om verder te reizen. Dan ga ik steeds koortsachtiger zoeken naar het volgende raamkozijn waar ik, via een trapje, doorheen kan gluren naar het volgende landschap.

Als jonge puber betaalde mijn moeder boeken voor mij, of ik kocht ze van mijn eigen zakgeld. Boeken over reïncarnatie, lichaamstaal, kindermishandeling. Ieder boek bood mij weer een venster naar voor mij onbekende landschappen. Ze gaven mij inzichten over vensters die ik vanaf mijn peuterleeftijd bij anderen zag en even zo vaak niet begreep. Al van jongs af aan is dat wat mij bezighoudt: de ander begrijpen.

Toen ik ging studeren, kwam daar een andere dimensie bij: ik wilde anderen begrijpen, maar ook graag helpen. Ik volgde studies zoals Orthopedagogiek, Onderwijskunde en Gedragsanalyse. Ik specialiseerde me in autisme. Door mijn eigen kinderen werd het venster naar hoogbegaafdheid ontsloten. Ik ontdekte de rijkheid achter dat venster. In dat landschap ontmoette ik Dabrowski. Die ontmoeting deed de aarde en mijn Zelf op haar grondvesten schudden. Het landschap veranderde diepgaand, er kwam een rijke specie laag bij. Een laag die nog vele lagen in zich heeft.

Weer veranderde mijn focus: het werd mijn wens om vensters in anderen te ontsluiten. Als ik hen kan helpen om door hun eigen raamkozijn te gluren, kunnen zij zichzelf beter begrijpen en zichzelf helpen. De krachtigste vorm van ontwikkeling is toch die van diepgaande, persoonlijke inzichten.

Via vele jaren van omzwervingen, keer ik langzaam terug naar het kind dat ik ooit was. Als kind maakte ik een begin met mijn eigen boek, op een typemachine, die ik op de meterkast in de gang had geplaatst. Ik was een maker. Ik maakte foto’s, schilderijen, gedichtjes, werken van klei, een muziekinstrument, een vlieger, heksensoep.

Sinds 2019 heb ik de maker in mij weer teruggevonden. Ik heb nieuwe manieren gevonden om vensters in mijn Zelf in het Zelf van anderen te ontsluiten. Niet alleen het gesprek, maar ook samen dingen maken of doen. Ik maak gedichten en beeldende werken die ik in boekvorm giet. Mijn eerste boek verwacht ik medio 2021 uit te brengen. Het gaat over mijn ontmoetingen met ZWART. Mijn tweede boek is in ontwikkeling.

Zo loop ik door de landschappen van het leven, die niet altijd schoon en zinnelijk, maar wel altijd rijk zijn. Mag ik een stukje met jou meelopen, zodat we samen kunnen gluren door de vensters in jou?