Omgewoelde grond

Omgewoelde grond

Een jaar. Ruim een jaar. Ruim een jaar vol diepgaande intensiteit. Diep intense bewustwording van rust. Hoe vermeende complexiteit zich uitte in essentie. En verbinding. Met dank aan Dabrowski. En anderen.

Nu is het niet zo dat er nog maar een jaar druk getuinierd wordt in mijn bestaan. Bij lange na niet. Het grondwerk was al (wel) degelijk voorbereid. Bestrating gereed en er was zelfs al voorzichtig gesnoeid in de sterke gewassen die hun weg al hebben gevonden. Maar hoe vruchtbaar de omgewoelde grond uiteindelijk bleek kwam pas onlangs in volle bloei tot uiting.

Takken vol nieuwe knoppen. Enkele nog altijd dicht, maar een aantal ook ontluikend in een nieuwe kwetsbaarheid. Nieuw als uitermate subjectief. Door de buitenwereld nog niet eerder ervaren, vanuit de kern nog niet eerder voldoende vertrouwd om zichtbaar te willen zijn. De Theorie van Positieve Desintegratie bleek echter voldoende voedzaam om de bodem onder verdere ontwikkeling te verrijken. Voldoende om op zoek te gaan naar verbinding. Verbinding tussen intensiteit en overprikkelbaarheden enerzijds en de wereld waarin zoveel eenvoud uitermate complex lijkt te zijn geworden. Een zoektocht die zich heeft geuit in het ontstaan van veel beelden. Die tot nu toe het best in gedachten te vangen zijn en in gedichten vorm te geven. Van de vele gedichten die ik het afgelopen jaar schreef zijn er een aantal duidelijk ontsproten aan mijn kennismaking met de TPD. En met intensiteit. De intensiteit die uit belangrijke spiegeling weer in eigen ogen zichtbaar werd.

SCHITTEREN

contrasterend
rood op grijs
staat daar
volkomen eigenwijs
een klaproos
tussen kiezels

dominerend
als vorstin
tussen
haar onderdanen in
volkomen
schaamteloos

gelukzalig
koningin
klaproos
tot in de eeuwigheid
een foto
rust in schoonheid

De schittering die in mijn eigen ogen terugkeerde heeft mooie raakvlakken met bovenstaande gedicht waarin autonomie en de kracht om van binnenuit gemotiveerd, tegen de omstandigheden in, te groeien voor mij centraal staan. Toen ik haar daar zo zag staan, in Malaucène, aan de voet van de Mont Ventoux, was ik onder de indruk. Een klaproos op weinig vruchtbare bodem. Maar o zo stralend. O zo luisterrijk. Uiteindelijk deden de herinnering aan het gevoel ter plekke en het beeld dat ik al direct vast meende te moeten leggen me vooral heel goed luisteren naar de stem in mezelf. De stem van mezelf. Van een belangrijk deel van mezelf. Het deel dat weer wilde zíjn. Niet continu in transit naar een moment in de toekomst. Maar in transit in persona, in momentum. Later leerde ik dit gevoel waarderen op basis van de derde factor die Dabrowski beschrijft.

HYPERSENSITIVITEIT

veelzijdig voelen
overrompelende staat
van niet meer weten

Vanuit een nieuw hervonden behoefte gehoor te geven aan mijn eigen autonomie rees uiteraard al snel de vraag waardoor ik gestopt was er naar te luisteren. Een vraag die uitermate moeilijk te beantwoorden bleek. Bij elke herinnering aan een situatie die ik me voor de geest kon halen, speelde ook mijn onderbuik op. Ik keek met gevoel van medelijden naar dat kleine kind dat op dat moment niet ín dat moment kon zijn. Elke herinnering ging gepaard met een levendige herbeleving van de interne dialoog van dat moment. Een dialoog tussen een kind en zijn angsten voor de wereld die hij niet begreep. Een rationele dialoog. Een volwassen dialoog. Gespeend van elke vorm van onbezorgd kind zijn.
Zoeken deed me allesbehalve de stem van mijn eigen autonomie terug vinden. Wat echter wel heel duidelijk verstaanbaar werd was dat ik nooit was gestopt naar mijn eigen autonomie te luisteren. Ik had haar zelfs nooit een stem gegeven. Van jongs af aan. Onder indruk van wat ik nu heb leren duiden als verschillende ‘overexcitabilities’. Emotionele overprikkelbaarheid, in relatie met intellectuele en beeldende, maakten van een gevoelig kind een kind dat in alles complexiteit ging zien. Complexiteit door incongruentie.

ANARCHIE

woorden
links
en
rechts
inhalend

beelden
boven
verweven
doorregen
onder
elkaar

gevoelens
OnStuIMiG!

instinctief
onderbewust
besef:

anarchie
ook maar gewoon
Verbondenheid

Complexiteit die uiteindelijk weer zijn plek kreeg na verloop van tijd. Met het verstrijken van de jaren, het voorbereiden van de, naar later bleek, vruchtbare, grond, bleek het geheel van leven overzichtelijker dan ooit. Complexiteit van leven werd in mijn geval vooral veroorzaakt door niet goed gehecht te zijn en buitengewoon onzeker. De onrust waartoe dit uiteindelijk heeft geleid, de diepte van niet meer weten, de zoektocht naar identiteit, kreeg uiteindelijk een geweldig vervolg door het ervaren van werkelijke verbinding. Van herkenning. Erkenning. Van zelf. En alles. Het gevoel altijd op zoek te zullen blijven was verloren gegaan in een alomtegenwoordige rust van verbonden zijn. Vergezeld van de wens om verbondenheid aan een ander te schenken.
Complexiteit is weer simpel geworden. Essentieel. Een ontspannen gevoel van waaruit weer een mooie bijdrage aan het welzijn van anderen geleverd kan worden. Want dat, heb ik mogen leren van (onder andere) Dabrowski, is waar het in mijn leven om draait: laten zien dat leven eenvoudiger kan zijn dan we ervaren. Creëren van verbinding. Groots en meeslepend. Of klein en subtiel. Maar daarmee niet minder essentieel.
Als eerste stap deel ik hier tot slot nog een laatste gedicht dat voor mezelf een mooie manier is om te reflecteren op onze maatschappij. Een gedicht met aandacht voor oppervlakkigheid, materialisme, verslaving, wijsheid, ervaring, meesterschap, empathie en alles dat je er zelf in mag en wilt lezen.

ON ADDICTION

the little surf shop on the beach
a young man entered, for a board
he looked amongst the ones in reach
for top of line he could afford

the grey old man who owned the shop
asked him about the skills he had
the answer made his jawline drop
in fact, it got him rather sad

because the man appeared to be
a rookie, never surfed before
who came here to this bay to see
a perfect wave for him to score

experience then asked the guy
the legend of the wave was known
where everyone who came to fly
undoubtedly was simply thrown

you could not ride the perfect wave
unless you knew the throughs as well
cause otherwise you’d be it’s slave
and no one ever lived to tell

a perfect wave surfed unprepared
can get you into heaven fast
but only those who truly dared
to wait, saw pleasure longer last

without some patience and respect
for this almighty spell of sea
you’re never able to reflect
a higher wave your goal will be

so I suggest that you first learn
to wait, I truly mean you well
the day that you no longer yearn
perfection, then a board I’ll sell

because it’s my goal to protect
the clueless from the risks unknown
some really thank me in effect
for lives not being overthrown

youth left the store a tad upset
the man was right as never could
lifelong the best is what he’d had
while learning he misunderstood

after the sun sank in the sea
the beach was empty but a man
who everyday there had to be
to catch that perfect wave again

Lees je graag meer van auteur Rob Huiskes? Kijk eens op deze Facebookpagina https://www.facebook.com/Ontkader.