Het was even stil en we keren terug met een prachtig gedicht van Annelies de Bruin. Het gedicht is een reflectie op het proces positieve desintegratie.
Achter mij staat een heg
Achter mij staat een heg
van pakweg 4 meter hoog, ondoordringbaar
Zorgende dat alles ook daadwerkelijk daar..
achter mij zal blijven..
veilig weggestopt, zodat het me niet
zal achtervolgen
maar achter mijn rug zich schuil zal houden
Soms geen heg, maar een stevige muur
welke met vakwerk opgetrokken, ik
tegenaan kan leunen
waarvan ieder steentje nauwkeurig is uitgezocht
en opgeraapt
op de stukken land die ik bezocht
En…heel soms, wanneer mijn eigen voeten
stevig geworteld voelen in de aarde,
pak ik een ladder en kijk…terug
en zie dat wat omschreven werd
als angst, pijn, onwetendheid
een rimpeling gaf aan de oppervlakte
…beweging
Ik zie dat het geen leunen is,
noch steunen
maar als lijkend ongeleide vertakkingen
duwen…
tegen een muur, waar nooit een muur was
noch een heg heeft gestaan.